Enkele teksten uit de Late Periode vermelden een leeuwengod, Toetoe, zoon van de godin Neith van Saïs, in de Delta. Vanaf de Ptolemeïsche Periode werd zijn naam vergriekst tot Tithoës. Hij maakt dan deel uit van de "alomvattende goden", die voorstellingen zijn waarin een aantal goddelijke attributen samengevoegd werden. In dit cultusreliëf is Tithoës afgebeeld als een sfinx. Zijn hoofdtooi houdt het midden tussen een pruik en de "nemes", met daarboven de aanzet van een kroon met horizontale ramshorens. De uraeus op het voorhoofd is nauwelijks zichtbaar. Het hele hoofd is omgeven door een stralenkrans. Vanonder het borstschild verschijnen links een ramskop en rechts de voorkant van een krokodil. De staart van de katachtige richt zich op als een slang. Op de rug zit een griffioen met een schild. Zijn poten bedwingen het lichaam van een slang die zich voor hem opricht. Een bijl en een harpoen komen te voorschijn uit zijn achterste ledematen. De voorstelling is in de linker bovenhoek verfraaid met een gevleugelde schijf.
)