Noordoostelijk deel van Mesopotamië (het moderne Irak), genoemd naar de centrale stad Assur aan de Tigris. In de achttiende eeuw v.Chr. ontstond de eerste Assyrische staat, en na enkele eeuwen begon men aan een belangrijke expansie. Farao Thoetmosis III (18e dynastie) zag kans op de rukken tot op de oostoever van de Eufraat, waarbij Assyrië min of meer gedwongen werd tot diplomatiek verkeer met Egypte. Ook verschillende andere farao's onderhielden contact met Assyrië, zoals Amenhotep III en Amenhotep IV/Achnaton. In de eerste helft van het eerste millennium v.Chr. werd door Assyrië een groot deel van het Nabije Oosten veroverd. In 671 v.Chr. viel het leger van koning Esarhaddon Egypte binnen, maar farao Taharka (25e dynastie) kon hen al snel verdrijven. Korte tijd later echter, in 669 v.Chr., viel het leger onder Assurbanipal opnieuw de Delta binnen om enkele jaren later door te stoten tot Thebe. Door Assyrië werd Psammetichus I als vazal aangesteld, maar deze zag kans zich in grote mate van de Assyriërs te bevrijden, zodat hij zelfstandig kon heersen. Deze Egyptische vrijheid duurde tot 525 v.Chr., toen de Perzen onder leiding van Cambyses het land binnen vielen.