The Global Egyptian Museum

De Egyptische sfinx is de combinatie van een leeuwenlichaam en een koningshoofd. In het algemeen zijn het mannelijke elementen die de sfinx uitmaken zodat de Egyptische sfinx, in tegenstelling tot de Griekse als mannelijk wordt aanzien. Volgens eeuwenoude symboliek is de leeuw nauw verbonden met de voorstelling van de zonnegod. De Sfinx symboliseert dan ook de farao die zonnegod geworden is. Het oudste voorbeeld is de sfinx van Giza die toegeschreven is aan koning Chefren, de bouwer van de tweede piramide. Zijn naam is Hor-em-achet (het Griekse Harmachis) of "Horus in de horizon". Als een bovennatuurlijke bewaker ligt hij voor de piramiden. Een andere bekende verschijningsvorm van de sfinxen zijn de grote sfinxenallees voor de tempels. In de tempel van Karnak, gewijd aan de god Amon, hebben de sfinxen ramshoofden in plaats van koningshoofden. Blijkbaar wordt daarmee het wezen van Amon-Re, de rijksgod van het Nieuwe Rijk verbeeld: de verbinding van de stadsgod van Thebe, wiens diergestalte de ram was, met de zonnegod. Naast de liggende sfinx vindt men ook het beeld van de sfinx in actie. De koning vernietigt in deze gestalte zijn vijanden. Sinds het Middenrijk zijn sfinxen met koninklijke portretten bewaard. Een mooi voorbeeld is het hoofd van Sesostris III bewaard te Wenen (12e dynastie; zie afb. ? [inv-nr. 5813]). Ook wanneer geen opschriften voorhanden zijn, kan men op basis van de stilistische kenmerken het portret identificeren. Tenminste kan men op basis van het goed bewaarde gezicht de periode bepalen waarin het beeld vervaardigd werd.  In het geval van deze sfinx is het gezicht sterk geïdealiseerd zodat de identificatie met een welbepaalde koning onzeker is. Toch <!---->moet het een koning uit de late bloeiperiode zijn van de Egyptische geschiedenis, waarschijnlijk een heerser die leefde in de 4e eeuw voor Chr. tussen de Perzische overheersing (27e dynastie; 525-404 v. Chr.) en de komst van Alexander de Grote (vanaf 332 v. Chr.). Het meest dichtbij komt Nectanebo I (380-362 v. Chr.). Het is een zeer verfijnde uitvoering van het ideale portret.<BR> De Weense collectie bevat nog een serie van elf sfinxen uit kalksteen uit dezelfde periode. Zij komen van een lange sfinxenallee voor het Serapeum, de begraafplaats van de Apis-stieren, in Saqqara en zijn waarschijnlijk door Nectanebo II (360-342) gemaakt, maar misschien ook al tijdens de regering van Nectanebo I. Alle Egyptische sfinxen zijn koninklijke monumenten. De inscriptie op ons exemplaar wijst echter in een andere richting. De inscriptie bestaat uit twee delen die elk in het midden van de voorkant beginnen en op de achterzijde eindigen. Op de linkerkant is de inscriptie verloren.

Le sphinx égyptien est la combinaison d'un corps de lion et d'une tête de roi. En général, ce sont des éléments masculins qui définissent le sphinx ce qui fait que le sphinx égyptien, à la différence du sphinx grec, est considéré comme étant masculin. Le lion est une très ancienne représentation du dieu soleil. Le sphinx symbolise donc le pharaon devenu dieu solaire. L'exemple le plus ancien est le sphinx de Giza attribué au roi Chéphren. Son nom est Hor-em-akhet (le grec Harmakhis) ou "Horus à l'horizon". Tel un gardien surnaturel, il est couché devant les pyramides. Une autre forme très connue est la grande allée de sphinx devant les temples. Dans le temple de Karnak dédié au dieu Amon, les sphinx ont des têtes de bélier au lieu de têtes royales. Ainsi l'animal divin d'Amon est relié au dieu solaire. A côté du sphinx couché, le sphinx apparaît également en action. Sous cette forme, le roi détruit ses ennemis. Des sphinx ayant le portrait royal, sont conservés depuis le Moyen Empire. Un bel exemple est la tête de Sésostris III conservée à Vienne (XIIème Dynastie; voir repr. ? (n° inv. 5813). Même quand il n'y a pas d'inscriptions, on peut, sur base des caractéristiques stylistiques, identifier le portrait. On peut, sur base d'un visage bien conservé, au moins définir la période à laquelle la statue fut fabriquée. En ce qui concerne ce sphinx ,le visage a été idéalisé de telle façon qu'une identification avec un roi bien précis est plutôt difficile. Néanmoins, cela doit être un roi de l'âge d'or tardif de l'histoire égyptienne, probablement un souverain ayant vécu au 4e siècle avant J. C., entre la domination perse (XXVIIème Dynastie; 525 - 404 av. J. C.) et l'arrivée d'Alexandre le Grand (à partir de 332 av. J. C.). <BR>La collection viennoise possède encore une série de onze sphinx en calcaire de la même période. Ils proviennent d'une longue allée de sphinx devant le Serapeum, le cimetière des taureaux-Apis, à Saqqara et furent sans doute sculptés sous Nectanébo II (360-342). <BR>Tous les sphinx égyptiens sont des monuments royaux. L'inscription sur notre exemplaire va plutôt dans un autre sens. L'inscription se compose de deux parties; chacune commence au milieu de la face avant du socle et finit à l'arrière. Du côté gauche l'inscription a disparu .

Der ägyptische Sphinx ist die Kombination eines Löwenleibes mit einem Königskopf. In aller Regel sind es männliche Elemente, die sich im Sphinx verbinden, daher sagt man eher der Sphinx als - entsprechend der griechischen Sprache und Vorstellung - die Sphinx. Der Löwe ist in uralter Symbolik mit der Vorstellung vom Sonnengott verknüpft. Der Sphinx stellt daher vielleicht die dogmatische Situation dar, daß der König zum Sonnengott geworden ist. Ein großartiges Beispiel ist der Wiener Kopf Sesostris' III. (12. Dynastie [Inv.-Nr. 5813]). Auch wenn keine Inschriften erhalten sind, aus denen der Name zu ersehen wäre, kann der Dargestellte oft nach stilistischen Kriterien, nach dem stilisierten Portrait, identifiziert werden. Zumindest sollte aus gut erhaltenen Gesichtspartien die Epoche erkennbar sein, in der das Werk hergestellt worden ist. Im vorliegenden Fall ist es ein stark idealisierendes Portrait, so daß die Festlegung auf einen bestimmten König unsicher bleibt. Doch muß es ein Herrscher jener Periode der ägyptischen Spätblüte der ägyptischen Kunst sein, die im 4. Jahrhundert vor Christi, zwischen der Herrschaft der Perser (27. Dynastie, 525-404 v. Chr.) und der Alexanders des Großen (ab 332 v. Chr.) und der Ptolemäer liegt. Am ehesten ist an Nektanebos I. (380-362 v. Chr.) zu denken. Es liegt eine sehr ausgereifte Wiedergabe des Idealportraits vor. 
Die Wiener Sammlung besitzt noch eine Serie von elf Sphingen aus Kalkstein aus etwa derselben Zeit. Sie waren Teil einer langen Sphingenalle vor dem Serapeum (der Grabstätte der Apis-Stiere) in Saqqara und sind wahrscheinlich unter Nektanebos II. (360-342), vielleicht aber auch schon unter Nektanebos I. errichtet worden.
Alle ägyptischen Sphingen sind königliche Denkmäler. In unserem Fall weist jedoch die Inschrift in eine andere Richtung. Sie ist zweiteilig, beide Teile beginnen in der Mitte der Vorderseite des Sockels und laufen von da bis auf die Rückseite, eine rechts und eine links. An der linken Seite des Sockels ist die Inschrift leider verloren.

La sfinge egizia è la combinazione di un corpo di leone e una testa di re. Tali elementi, caratterizzanti la sfinge, sono maschili. Per tale motivo la sfinge egizia, a differenza di quella greca, era considerata un essere maschile. Nella simbologia più antica il leone è associato alla rappresentazione del dio del sole. Per questo la sfinge rappresenta il re trasformato in dio-sole. L'esempio più antico è costituito dalla maestosa sfinge di Giza, la cui creazione viene attribuita al costruttore della seconda piramide, il re Chefren. Il suo <!---->nome è Har-em-akhet (il greco Harmakhis), cioè "Horo all'orizzonte (o terra della luce)". Come un guardiano sovrannaturale si erge dinanzi al gruppo di piramidi di fama mondiale. Un'altra forma nota è costituita dai viali di sfingi dinanzi ai templi. Nel tempio di Karnak, che è consacrato ad Amon di Tebe, le sfingi hanno teste di ariete invece che regali. Con ciò si voleva rappresentare la natura di Amon-Ra, il dio dinastico del Nuovo Regno: l'unione del dio della città di Tebe, la cui forma animale è l'ariete, con il dio del sole. Accanto al motivo della sfinge distesa appare anche la sfinge in azione: sotto questa forma, il re distrugge i suoi nemici. Dal Medio Regno si sono conservati nelle sfingi eccellenti ritratti regali. Un magnifico esempio è la testa di Vienna di Sesostri III (XII dinastia; cfr. fig. ? [Inv.-Nr. 5813]). Anche se non si è conservata nessuna iscrizione, dalla quale si potesse desumere il nome, il personaggio rappresentato può essere spesso identificato secondo criteri stilistici, e secondo la stilizzazione del ritratto. Sulla base di un volto ben conservato, si può risalire all'epoca nella quale l'opera è stata prodotta. Nel caso di questa sfinge, si tratta di un ritratto fortemente idealizzante, cosicchè l'identificazione con un re ben preciso resta incerta. Tuttavia deve trattarsi di un sovrano appartenente alla fioritura tarda dell'arte egizia, cioè intorno al IV secolo a.C., fra la dominazione persiana (XXVII dinastia, 525-404 a.C.) e quella tolemaica. Nella più probabile delle ipotesi bisogna pensare a Nectanebo I(380-362 a.C.), di cui costituirebbe una realizzazione molto matura del ritratto idealizzato. <BR>La collezione viennese comprende anche una serie di undici sfingi di calcare risalenti più o meno allo stesso periodo. Esse facevano parte di un lungo viale di sfingi dinanzi al Serapeo (il luogo di sepoltura dei tori Apis) a Saqqara e sono state fabbricate probabilmente sotto Nectanebo II (360-342), ma forse anche già sotto Nectanebo I. <BR>Tutte le sfingi egiziane sono monumenti regali. Nel nostro caso l'iscrizione va però in un'altra direzione. Essa è bipartita, e ambedue le parti iniziano al centro della parte anteriore della base e vanno verso quella posteriore, una da destra e una da sinistra. Purtroppo sul lato sinistro della base l'iscrizione è andata perduta.

A esfinge egípcia é uma combinaç&atilde;o do corpo de um le&atilde;o e a cabeça de um rei. É sempre composta por elementos masculinos, ao contrário da esfinge grega, que é feminina. Desde sempre que o le&atilde;o foi associado ao deus solar. Talvez por isso a esfinge represente o dogma do rei que se  transformou no deus solar. A express&atilde;o mais antiga desta ideia é a Grande Esfinge de Guiza, datada do reinado de Khafré, o construtor da segunda pirâmide. O seu <!---->nome é Horemakhet (Harmakis, em grego), que significa "Hórus no horizonte (ou: terra de luz)". Encontra-se em frente às mundialmente famosas pirâmides como guardi&atilde;o supra-humano. Outro conhecido uso da esfinge é na longa série de esfinges que ladeia a avenida que conduz a um templo. No caso do grande templo de Karnak, dedicado a Amon de Tebas, as esfinges têm cabeças de carneiro. Aparentemente, estas imagens representam o ser divino de Amon-Ré, o deus estatal do Império Novo, enquanto carneiro, o animal sagrado da cidade de Tebas, ligado ao deus solar. <!---->Além da esfinge meio deitada, há também representaç&otilde;es bi-dimensionais da esfinge em acç&atilde;o, na qual se pode ver uma imagem de um rei esmagando os seus inimigos. A partir do Império Médio, esfinges preservaram alguns dos mais esplêndidos retratos reais. Um exemplo extraordinário é a cabeça de Viena de Senuseret III (XII dinastia, inv. no. 5813). Mesmo sem textos que nos forneçam o <!---->nome da pessoa representada, a data da estátua pode muitas vezes ser deduzida pelo estilo. Um estudo do rosto providenciará pelo menos um indício de qual foi o período em que a estátua foi realizada. No caso desta esfinge, o retrato  foi realizado num estilo fortemente idealizado, o que faz com que a sua atribuiç&atilde;o a um rei específico seja muito incerta. É claro, no entanto, que representa um soberano da Época Baixa, do séc. IV a. C., desde entre o domínio persa (XXVII dinastia, 525-404 a. C.) e o de Alexandre, o Grande (a partir 332 a. C.). Uma atribuiç&atilde;o a Nectanebo I (380-362 a.C.) parece ser o mais provável. É uma representaç&atilde;o mais refinada do ideal de retrato. <BR>Na colecç&atilde;o de Viena há ainda uma outra série de onze esfinges em calcário da mesma data. Estas formavam parte de um longo caminho processional ladeado por esfinges que conduzia ao Serapeum em Sakara, o túmulo dos bois Apis. Elas foram realizadas provavelmente no reinado de Nectanebo II (360-342), mas talvez já datem do reinado de Nectanebo I.<BR>Todas as esfinges egípcias sao monumentos reais. No entanto, neste caso a inscriç&atilde;o aponta noutra direcç&atilde;o. Consiste em duas linhas, ambas a começar na frente, ao meio do pedestal e dirigindo-se para a parte de trás. A inscriç&atilde;o no lado esquerdo do pedestal perdeu-se.

La esfinge egipcia es la combinación de un cuerpo de león y una cabeza de rey. En general, son los elementos masculinos los que definen a la esfinge, lo que hace que este animal, a diferencia de su homónimo griego, sea considerado de ese género. El león es una muy antigua representación del dios sol. La esfinge simboliza, por lo tanto, al rey convertido en dios solar. El ejemplo más antiguo es la esfinge de Guiza, atribuida al rey Kefrén. Su nombre es Hor-em-ajet (el griego Harmajis) u "Horus del horizonte". Como un guardián sobrenatural, está tendido frente a las pirámides. Otra conocida forma en la que aparece este animal es la gran avenida de esfinges delante de los templos. En el templo de Karnak, dedicado al dios Amón, las esfinges tienen cabezas de carnero en vez de cabeza de rey. Evidentemente, esta imagen representa la naturaleza de Amón-Re, el dios estatal del Imperio Nuevo; de este modo, el animal divino de Amón, el dios de la ciudad de Tebas, es relacionado con el dios solar. Además de acostada, la esfinge aparece también en movimiento; actitud en la que representa al rey destruyendo a sus enemigos. Esfinges que son un retrato real se conservan desde el Imperio Medio. Un buen ejemplo es la cabeza de Sesostris III del Museo de Viena (Dinastía XII; ver repr. ? (nº in. 5813). Incluso cuando no hay inscripciones es posible, basándose en características estilísticas, identificar el retrato. Se puede, basándose en un rostro bien conservado, definir como mínimo el período en el que la estatua fue fabricada. Por lo que concierne a esta esfinge, el rostro ha sido idealizado de tal manera que la identificación con un rey concreto es más bien difícil. Sin embargo, debe de ser un faraón de la edad de oro tardía de la historia egipcia, probablemente un soberano que vivió en el siglo IV a.C., entre la dominación persa (Dinastía XXVII; 525-404 a.C.) y la llegada de Alejandro Magno (a partir del 332 a.C.).<BR>La colección de Viena conserva una serie de once esfinges de caliza del mismo período. Provienen de una larga avenida de esfinges frente al Serapeum, el cementerio de los toros-Apis, de Saqqara, y sin duda fueron esculpidas bajo Nectanebo II (360-342 a.C.).<BR>Todas las esfinges egipcias son monumentos reales. La inscripción de nuestro ejemplar se dirige más bien en otra dirección. El texto se compone de dos partes; cada una comienza en medio de la cara anterior del pedestal y terminan en la parte posterior. La inscripción del lado izquierdo ha desaparecido.

The Egyptian sphinx is a combination of the body of a lion and the head of a king. It is always composed of male elements, as opposed to the Greek sphinx which is female. Since time immemorial the lion has been linked to the depiction of the sun god. Perhaps it is for this reason that the sphinx represents the dogmatic situation that the king has become the solar divinity. The oldest surviving expression of this idea is the Great Sphinx of Giza which is dated to the reign of Khafre, the builder of the second pyramid. Its name is Hor-em-akhet (in Greek Harmachis), which means "Horus in the horizon (or: Light-land)". It lies in front of the world-famous pyramids as a superhuman guardian. Another well-known use of the sphinx is in the great series of sphinxes on either side of the approach way to a temple. In the case of the Great Temple at Karnak, dedicated to Amun of Thebes, the sphinxes are ram sphinxes where the royal heads have been replaced by those of rams. Apparently, this image represents the nature of Amun-Re, the state god of the New Kingdom: it links the ram, the theriomorphic image of the city god of Thebes, with the sun god. Apart from the crouching sphinx, there are also two-dimensional representations of the sphinx in action, which is an image of the king trampling on his enemies. From the time of the Middle Kingdom onwards, sphinxes have preserved some splendid royal portraits. An impressive example is the Viennese head of Senwosret III (12th Dynasty, inv. no. 5813). Even without the presence of inscriptions giving a name, the person portrayed can often be identified on the basis of the style of the portrait. A study of the face will at least provide an indication of the period in which the sculpture was made. In the case of this sphinx the portrait has been carved in a strongly idealizing style, which makes its attribution to a specific king uncertain. It is clear, however, that it depicts a ruler from the late period of Egyptian art, which means from the fourth century BC, between the rule of the Persians (27th Dynasty, 525-404 BC) and that of Alexander the Great (332 BC onwards) and the Ptolemies. An attribution to Nectanebo I (380-362 BC) seems most likely. It is a much refined rendition of the ideal portrait.<BR>In the Viennese collection is yet another series of eleven limestone sphinxes of roughly the same date. These formed part of a long processional road lined with sphinxes which led to the Serapeum at Saqqara, the burial place of the Apis bulls. They were probably manufactured during the reign of Nectanebo II (360-342), but perhaps already in the reign of Nectanebo I. All Egyptian sphinxes are royal monuments. Nevertheless, in this case the inscription points in another direction. It consists of two lines, both commencing at the centre of the front of the pedestal and running towards the back. The inscription on the left side of the pedestal has unfortunately been lost.

Writing
Language
Category of text
Text Content
Writing Technique
Preservation of Text
Hieroglyphs
Transliteration
Translation Speech to be pronounced by this sphinx:<BR>"Oh Osiris, Hereditary Count, Ruler, Prophet and Officer Wah-ib-re, born of the mistress of the house, Tekhuwat!<BR>I protect your tomb, ward off (the enemies) from your burial chamber, remove the intruder from your sarcophagus.<BR>I crush your enemies with power, chase all evil from your tomb, destroy your adversary at the place of judgement.<BR>I close them in and they can never again (?) come out of their corpses, for ever!" Woorden gesproken door deze sfinx:<BR>"O Osiris, erfprins en vorst, profeet en officier Wah-ib-re, geboren uit de dame van het huis Tesjoewat! <BR>Ik bescherm je graf, hou (de vijanden) van je grafkamer, en verwijder de boosdoener van je sarcofaag.<BR>Ik vel de vijanden met slagen, verdrijf het onheil van je graf, vernietig de boosdoener op de slachtplaats.<BR>Ik sluit ze op en ze kunnen niet meer (?) uit hun lichaam voortkomen, voor eeuwig!" Paroles dites par le sphinx: " O Osiris, prince héritier et souverain, prophète et officier Ouah-ib-rê, né de la dame de la maison Teshouat! <BR>Je protège ta tombe, libère (d'ennemis) ta chambre funéraire et éloigne les malfaiteurs de ton sarcophage . <BR>J'anéantis tes ennemis, chasse le malheur de ta tombe, détruis les malfaiteurs sur le lieu de carnage. <BR>Je les enferme et ils ne peuvent plus sortir de leur corps, à tout jamais! Worte zu sprechen durch diesen Sphinx: "O Osiris, Erbprinz, Fürst, Prophet und Offizier Wah-ib-Re, den die Hausherrin Techuwat gemacht hat! Ich schütze dein Grab, halte (die Feinde) ab von deiner Grabkammer, entferne den Frevler von deinem Sarg. Ich fälle die Feinde mit Gemetzel, vertreibe das Unheil von deinem Grab, vernichte deine Widersacher auf der Richtstätte. Ich schließe sie ein und niemals wieder (?) können sie aus ihrem Leichnam hervorkommen, in Ewigkeit!" Parole da dire da parte di questa sfinge: <BR>"O Osiride, principe ereditario e sovrano, profeta e ufficiale Wah-ib-ra, nato dalla signora della casa Techuwat Io proteggo la tua tomba, allontano (i nemici) dalla tua camera sepolcrale, respingo gli empi dal tuo sarcofago. <BR>Io abbatto i nemici facendone strage, allontano il male dalla tua tomba, distruggo i tuoi avversari sul luogo d'esecuzione. <BR>Io li rinchiudo e mai di nuovo (?) potranno uscire fuori dal loro corpo, mai!" Discurso para ser pronunciado por esta esfinge:<BR>"O Osíris, nobre, governador, sacerdote e oficial Uahibré, filho da dona da casa, Tekhuat!<BR>Eu protejo o teu túmulo, afasto (os inimigos) da tua câmara funerária, retiro o intruso do teu sarcófago.<BR>Eu esmago os teus inimigos com poder, persigo todo o mal do teu túmulo, destruo os teus adversários no local do julgamento.<BR>Eu fecho-os e eles não poderão nunca mais (?) sair dos seus corpos, para sempre!" Palabras dichas por la esfinge: "¡Oh Osiris, príncipe heredero y soberano, profeta y oficial, Uah-ib-re, nacido de la señora de la casa de Teshuat!"<BR>Protejo tu tumba, libero (de enemigos) tu cámara funeraria y alejo a los malhechores de tu sarcófago.<BR>Aniquilo a tus enemigos, expulso la desgracia de tu tumba, destruyo a los malhechores en el lugar de la matanza.<BR>Los encierros ya no pueden volver a salir de su cuerpo ¡para siempre! Speech to be pronounced by this sphinx:<BR>"Oh Osiris, Hereditary Count, Ruler, Prophet and Officer Wah-ib-re, born of the mistress of the house, Tekhuwat!<BR>I protect your tomb, ward off (the enemies) from your burial chamber, remove the intruder from your sarcophagus.<BR>I crush your enemies with power, chase all evil from your tomb, destroy your adversary at the place of judgement.<BR>I close them in and they can never again (?) come out of their corpses, for ever!"

Images	Attachments